De eerste keer dat ik gemalen voeding kreeg in het ziekenhuis, brak ik. Letterlijk. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik naar het bord keek. Dit was het moment waarop ik diep van binnen voelde: dit klopt niet, er is echt iets mis. Dit was de eerste mentale klap, nog voordat ik überhaupt een diagnose had.
Eten is zo’n vanzelfsprekend deel van het leven, iets waar je normaal niet over nadenkt. Maar opeens was kauwen en slikken niet meer vanzelfsprekend. De overstap naar gemalen voeding vond ik eerst het meest confronterend van alles. Waar ik mijn neusmaagsonde vanaf moment één als een oplossing en hulpmiddel zag, voelde ik dat totaal niet met gemalen voeding.
Misschien kwam dat omdat de sondevoeding moeiteloos mijn lichaam in ging— ik voelde de sonde wel zitten, maar hoefde er verder niets voor te doen. Met gemalen voeding was dat anders. Daar moest ik echt mijn best voor doen. Elke hap slikken vergt inspanning, was bijna onmogelijk en is tot op heden nog steeds een uitdaging.
Toch is het bijzonder hoe perspectieven kunnen veranderen. Waar ik het eerst als een verlies zag, zie ik het nu als een oplossing. Inmiddels ben ik zelfs blij met mijn gemalen voeding. Dankzij mijn blender kan ik gewoon ‘met de pot mee-eten’ en genieten van de smaken die ik ken en liefheb. Het heeft me geleerd om anders naar eten te kijken, om mogelijkheden te zien in plaats van beperkingen.
Gisteren zijn we zelfs samen uit eten gegaan voor Valentijnsdag. In het restaurant vroegen we of ze mijn gerecht wilden malen, en zonder problemen deden ze dat. Het voelde zo fijn om op deze manier weer gewoon samen uit eten te kunnen gaan, zonder dat het eten aanvoelde als een revalidatieproces of dat ik werd geconfronteerd met mijn slikproblemen.
Reactie plaatsen
Reacties