Carnaval was altijd een gezellige tijd waar ik naar uitkeek.
Als klein meisje was ik al een echte carnavalist, van jeugdprinses in het dorp tot jarenlang meedoen met de optochten en feesten in de kroeg.
Dit jaar was ik er totaal niet mee bezig. Mijn hoofd stond er simpelweg nog niet naar, omdat ik volledig in beslag werd genomen door mijn revalidatietraject. De gedachte aan carnaval leek ver weg, terwijl ik normaal gesproken altijd al vroeg in het jaar begon met het plannen van mijn kostuum en de feestjes.
Toch, met een beetje overtuiging van mijn vriend, besloten we om op zaterdag met een kleine groep carnaval te vieren in ons dorp. Gewoon een middag vol plezier, waarin we het ziek zijn even zouden 'vergeten'.
Dit was mijn eerste grote uitje sinds ik een neusmaagsonde heb, en eerlijk? Dat vond ik best spannend. Zo’n dag betekent veel bekenden tegenkomen, mensen die ik anders amper zie. En dit keer voelde het anders. Op dit moment ben ik anders. Mijn sonde is niet te missen, een zichtbaar bewijs dat mijn lijf even niet meewerkt. Zelfs met carnaval, tussen alle uitbundige kostuums en maskers, kan ik dat niet verhullen.
Vergaet neet te laeve
Vergaet neet te lache,
En maak dat vanaovend,
den daag wurd geplök.
Ik wist dat ik die dag mijn grenzen zou overschrijden, bewust en weloverwogen. Eén dag gewoon leven, zonder steeds na te denken over de gevolgen. Daar had ik me op voorbereid, zowel ervoor als erna, zodat ik mezelf de ruimte gaf om bij te komen en te herstellen. En omdat ik mezelf ken, weet ik hoe snel ik geneigd ben geen rust te nemen.
De afgelopen weken hebben me namelijk geleerd hoe belangrijk het is om daarna echt de tijd te nemen voor herstel. Mijn lichaam heeft die rust nu langer nodig dan anders, en dat accepteren is misschien wel net zo belangrijk als het genieten zelf.
En wat was het de moeite waard!
Niet alleen om even te ontsnappen aan het ziek zijn, maar vooral om te ervaren hoe carnaval mensen met elkaar verbindt. De momenten van lachen, dansen en genieten met mijn vriend, maakte het extra speciaal. Samen weer onbezorgd genieten.
Wat mijn dag nog mooier maakte, was het moment waarop, naarmate de avond vorderde en de sfeer steeds losser werd, mensen zich opeens veel makkelijker op me af durfden te stappen, vragen gingen stellen en een praatje kwamen maken uit interesse. Sommige van de 'openingsvragen' vond ik hilarisch.
"Je bent zo’n knappe meid, en dan heb je een slangetje in je neus… Ik snap het niet?"
Het hielp natuurlijk ook dat ik zelf heel ontspannen over mijn situatie kan praten. Ik beantwoordde de vragen met een glimlach, vaak met wat humor, en vooral zonder er een zware lading aan te geven. Daardoor bleven de gesprekken ook luchtig en spontaan, precies zoals het hoort met carnaval.
Alle reacties die ik kreeg, waren ontzettend lief en deden me echt goed.
Mensen gaven complimenten over mijn moed en de manier waarop ik met mijn situatie omging. Ze vonden het bewonderenswaardig hoe positief ik bleef, ondanks alles, en dat ik mezelf niet liet tegenhouden. Ook het feit dat ik bleef genieten van het moment, ondanks de uitdagingen, werd vaak benoemd. Die woorden gaven me niet alleen een warm gevoel, maar ook extra kracht om door te gaan.
Achteraf kijk ik terug op een dag die niet alleen een mooie ervaring was, maar me ook het vertrouwen gaf dat ik, ondanks mijn sonde, gewoon kan deelnemen, lachen en genieten, net als iedereen.
De warmte, de oprechte interesse en de liefde die ik voelde, maakten deze carnavalsdag onvergetelijk.
Reactie plaatsen
Reacties
❤️💛💚
Goedzo schat, het was gezellig ❤️
Klasse , sies , weer ene stap veur-öet ♡
Zo trots op je 🙏 😘 Ga zo door en probeer idd te genieten 😘
Super knap van dich Robin, mooi geschreven en t woar heel gezellig🫶🏼